Nie jestem sandałowym guru, ale kilka miesięcy biegania w takich butach (?) mam już za sobą, w związku z czym wiem, co czeka większość amatorów biegania naturalnego, którzy postanowią zostawić za sobą tradycyjne obuwie i poczuć wiatr w stopach. Z lektury innych „minimalistycznych poradników” pewnie już wiecie, że początki są bardzo ciężkie, a na pierwszych treningach łydki płoną niczym znicz olimpijski, ale to nie wszystkie tajemnice, jakie kryje za sobą początek przygody z huarache.
Boli, ale warto
Zacznę od najważniejszego – nie chciałbym, aby wypisane w tym tekście negatywne strony początków biegania w sandałach przesłoniły Wam najważniejsze, a mianowicie, że naprawdę warto spróbować swoich sił w tej materii! Gdy zaciśniemy zęby i przejdziemy przez kilkanaście pierwszych treningów w takim obuwiu, zauważymy, jak wiele pozytywnych skutków wynika z ich używania. Poprawi się nasza technika biegu, siła oraz wytrzymałość, a na ścieżkach biegowych będziemy wzbudzać większą sensację niż Natalia Siwiec na stadionach. By przejść tę drogę możliwie bezboleśnie, przedstawię Wam kilka porad, o których ja chciałbym wiedzieć, zanim sam zacząłem tę przygodę. A więc łapiemy głęboki oddech i odnajdujemy w sobie „Urodzonych biegaczy”…
- Poznajcie wszystkie ćwiczenia rozciągające i rozluźniające łydki.
Pisząc „wszystkie”, mam na myśli WSZYSTKIE, jakie tylko uda Wam się znaleźć w literaturze, internecie czy wśród znajomych. W zależności od waszego doświadczenia z bieganiem naturalnym i minimalistycznymi butami, łydki będą Was bolały bardziej lub mniej, ale niezależnie od bólu będą one znacznie mocniej eksploatowane niż w przypadku biegania „na piętę”. Skoro będą mocniej obciążone, to jest dużo większa szansa, że po treningu będą spięte i twarde jak bele drewna. W takim wypadku jedyne, co może im (i przy okazji Wam) przynieść ulgę to porządna sesja rozciągania. W Waszym arsenale powinny się znaleźć nie tylko ćwiczenia rozciągające mięśnie brzuchate łydki, ale także płaszczkowane i mięśnie piszczelowe. Najlepiej przyjąć prostą zasadę – przy rozciąganiu dużo więcej uwagi poświęcamy łydkom, a resztę partii traktujemy tak, jak do tej pory.
- Odpuśćcie trening w sandałach, gdy w planach macie wyjście na plażę lub basen
By nie spowodować u Was odruchów wymiotnych, nie będę publikował zdjęć swoich stóp po pierwszych treningach w sandałach. Nieprzyzwyczajone do roli „amortyzatora” podeszwy stopy za horror, który im fundujecie, odwdzięczą się pokaźną liczbą krwiaków, pęcherzy i stratą skóry. By sprawa stała się jasna jak kufel słabego piwa powiem, że po pierwszych treningach miałem przez kilka dni kłopoty, żeby normalnie stawiać stopy z powodu odcisków i krwiaków. Jeżeli nie chcecie prezentować takiego dramatu szerszej publiczności, upewnijcie się, że po pierwszych treningach w sandałach nie czeka Was wizyta w miejscowym Aquaparku.
- Poznajcie swoje sandały
Wbrew pozorom modele sandałów dostępnych na rynku różnią się między sobą wieloma detalami. Sprawą najważniejszą będzie dla Was sposób „sznurowania” – czy wykorzystamy do tego paski czy sznurki, zepniemy je klamerką czy zawiążemy itd. itp. Gdy już odbierzecie swoje pierwsze sandały zacznijcie od dokładnego rozpoznania sposobu ich zawiązywania, sprawdźcie, jak paski układają się na waszych stopach i jak ułożyć je odpowiednio, nauczcie się dobierać siłę napięcia. Dzięki temu unikniecie nie tylko obtarć spowodowanych przesuwającymi się paskami, ale także postojów w trakcie treningu. Poza tym sandały same w sobie są bardzo indywidualnie dostosowywanym obuwiem – sami musicie nauczyć się, jak najlepiej Wam je „sznurować”, nie ma jednej, uniwersalnej metody.
4. Przygotujcie się na blask reflektorów
Sandały nie są dobrym obuwiem dla biegaczy ceniących sobie spokój. Bieg w takim obuwiu zapewni Wam za każdym razem grono obserwatorów i komentatorów. Głośne uwagi zaczynają się na drwinach i niedowierzaniu, a kończą na podziwie i zazdrości – ciężko powiedzieć, na które natkniecie się częściej, ale warto wiedzieć o tym już na początku.
- Pomału, pomału
Tę radę pewnie już słyszeliście, ale wolę mieć pewność, że ją pamiętacie – nie liczcie na to, że niczym Indianie Christophera McDougalla wyruszycie w sandałach od razu na podbój ultramaratonów. Spotkałem się w książce Bieganie naturalne z zaleceniem, by przejście od biegania „na piętę” do „biegania naturalnego” odbywało się jak za pstryknięciem palcem – decydujemy się i nie ma już powrotu, ale nie jestem zwolennikiem takiego podejścia. Polecam na początek wplatać treningi w sandałach między biegi w tradycyjnym obuwiu. Mam kilka powodów, by proponować takie podejście, ale najważniejszym będzie to, że nie uwierzę, by ktoś, kto do tej pory biegał maratony, był w stanie powrócić do biegów 2-3 kilometrowych i powoli zdobywać doświadczenie w bieganiu naturalnym. To byłoby psychicznie nie do zniesienia. Ja tak nie mogłem.
- Wspomóżcie się obuwiem minimalistycznym
Wiem, że nie znajdzie się wielu takich, którzy będą w stanie kupić naraz dwie pary butów biegowych, bo takie rzeczy są najzwyczajniej w świecie drogie, ale w perspektywie 2-3 miesięcy zakup takich butów jest możliwy. Polecam do sandałów dokupić parę butów minimalistycznych, którymi uzupełnicie treningi w sandałach. Zapytacie: po co, skoro mają spełniać to samo zadanie? Otóż dlatego, że pełne obuwie mimo wszystko inaczej trzyma stopę i dzięki niemu liczba początkowych odcisków itp. będzie mniejsza, a to pozwoli Wam częściej pracować nad odpowiednią techniką. Jedynym warunkiem jest tu rzeczywisty minimalizm butów – nie 4-6 mm dropu, tylko zero i nie pianka amortyzacyjna, tylko kilka milimetrów gumy.
Na koniec powiem raz jeszcze – te wszystkie negatywne strony są niczym przy niesamowitym uczuciu wolności, gdy już będziemy spokojnie biegać w swoich quarache!
Zapraszam także do mojej recenzji polskich sandałów biegowych Monk Sandals:
https://wluznejformie.wordpress.com/recenzje/monk-sandals/
wluznejformie 